Θεωρητικά, οποιαδήποτε δουλειά μπορεί να αλλάξει ώστε να γίνει πιο ευχαριστη, αν ακολουθήσουμε τις οδηγίες του μοντέλου της ροής. Προς το παρόν όμως το αν μια δουλειά είναι ευχάριστη η οχι καταλαμβάνει τη χαμηλότερη θέση στις έγνοιες που απασχολούν εκείνους οι οποίοι έχουν τη δύναμη να ορίζουν τη φύση μιας δεδομένης εργασιας. Πρωταρχική έγνοια για τη διεύθυνση είναι η παραγωγικότητα, ενώ για τους προϊσταμένους των συνδικάτων είναι η ασφαλεια, η προστασία και οι αποζημιώσεις. Βραχυπρόθεσμα, οι προτεραιότητες αυτές μπορεί να συγκρούονται με τις συνθήκες που προάγουν τη ροή. Είναι κριμα, γιατί όταν οι εργάτες χαίρονται πραγματικά τη δουλειά τους, όχι μόνο ωφελούνται προσωπικά, αλλά αργά ή γρήγορα είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα παράγουν με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα και θα εκπληρώσουν όλους τους άλλους στόχους που τώρα έχουν προτεραιότητα. Επιπλέον, θα ήταν λάθος να υποθέσουμε ότι αν η δομη κάθε εργασίας μοιάζει με παιχνίδι, όλοι θα την απολαμβάνουν. Ακόμα και οι ευνοϊκότερες συνθήκες δεν εξασφαλίζουν ότι το άτομο θα κατακτήσει τη ροή. Επειδή η βέλτιστη εμπειρία εξαρτάται από μια υποκειμενική αξιολόγηση των δυνατοτήτων για δράση και από τις προσωπικές ικανότητες κάθε ατόμου, πολύ συχνά βλέπουμε άτομα δυσαρεστημένα, παρότι η δουλειά τους είναι σπουδαία…!!!